Αποχαιρετώντας την Ζώρζ Σαρρή

Δημοσιεύουμε  το  κείμενο  που διάβασε η λογοτέχνης - εκπαιδευτικός κ. Βάσω Χαμαλέλη  στην κηδεία της αξέχαστης   Ζώρζ Σαρρή  η οποία απεβίωσε το Σάββατο 9/6/2012

Αγαπημένη μου Ζωρζ,

Άργησα να έρθω. Το ξέρω. Δεν κράτησα την υπόσχεσή μου. «Σαν θες, όλα τα
καταφέρνεις», μου χες πει. Είχες δίκιο.
Γιατί –ορίστε- είμαι σήμερα εδώ, μπροστά σου. Μια δασκάλα, που απλόχερα άνοιξες
τη γενναιόδωρη αγκαλιά σου. Σ’ αυτήν και στους μαθητές της. Που με λαχτάρα σε
καρτερούσαν να φτάσεις στο σχολειό τους.
Να τους μιλήσεις. Να σε δουν –πολλοί δεν πίστευαν καν ότι είσαι αληθινή.
Μα, σαν έστρεφες πάνω τους εκείνα τα πελώρια μάτια, τα γεμάτα δύναμη, σοφία και
τρυφερότητα, παραδίδονταν άνευ όρων στα ταξίδια σου, αντάξιοι συνοδοιπόροι…
Σίγουρα άργησα. Μα κοίτα τι σου φέρνω:
Φούχτες θαλασσινής αρμύρας, φορτωμένη με τα χαμόγελα των ενενήντα τριών
μαθητών μου…Από τον τόπο που τόσο αγάπησες κι εσύ τον έκανες ξεχωριστό. Τον
τόπο των παιδικών σου χρόνων, της ξεγνοιασιάς και των πολύχρωμων ερώτων: τη
Βαγία.
Ο θησαυρός της στέκει εκεί, να τον ανακαλύπτουν αενάως γενιές και γενιές νέων
εξερευνητών.
Κι ο Παναγής, ο Παναγής σου, πάντα εκεί. Να σε περιμένει. Δεν έμαθε ότι του την
έσκασες… Πολύ θα θύμωνε.
Τα εγγόνια του στο σχολειό μας σκαλίζουν τα πρώτα τους γράμματα. Στη βιβλιοθήκη
μας, που έχει το όνομά σου, βλέπουν το φωτεινό σου πρόσωπο κι αναζητούν τα
βιβλία σου. Και τούτη τη στιγμή που σου μιλώ – δες σύμπτωση – σ’ εκδρομή
προγραμματισμένη από καιρό, στο δικό σου ακρογιάλι τσαλαβουτούν.
Να ξέρεις, δεν άλλαξαν πολύ τα παιδιά από τότε… Ακόμα έχουν μπισκότα στ’ αφτιά
– θυμάσαι πόσο γλυκά τα μάλωνες, όταν αφηρημένα τύχαινε να σου κάνουν την
ίδια ερώτηση. Μα ξέρουν τα βγάζουνε, σαν πρέπει: όταν οι μεγάλοι τους μιλούν με
ειλικρίνεια, αγάπη, σεβασμό και εντιμότητα.
Όπως έκανες εσύ μαζί τους τόσα χρόνια.
Γι’ αυτό ακριβώς ήρθα να σε ευχαριστήσω.
Καλή μου Ζωρζ,
σ’ ευχαριστούμε όλοι, δάσκαλοι και μαθητές, που μας χάρισες το φως στο
συναπάντημά μας.